Drzewo kołczanowe

Nazwa polska: Drzewo kołczanowe

Nazwa łacińska: Aloë dichotoma

Rodzina: Żółtakowate - Xanthorrhoeaceae

Pochodzenie: RPA, Namibia

Wiecznie zielone drzewo osiągające w naturze wysokość 9m przy szerokości korony do 6m. Korona jest okrągła i gęsta, dzięki rozwidlającym się gałęziom. Gałęzie są gładkie, pokryte cienką warstwą białawego nalotu, odbijającego część promieni słonecznych. Liście mięsiste, brzegiem kolczaste, niebieskozielone, długości 20–30cm. Nowe listki tworzą rozetki na końcach gałęzi, a z czasem układają się wzdłuż nich w rzędach. Kwiaty są niewielkie, jasnożółte, zebrane w grono. Gatunek ten kwitnie od czerwca do lipca. Młode pączki kwiatowe są jadalne – wyglądają i smakują podobnie jak szparagi. Ciekawostką jest, że martwe pnie dużych drzew mogą być wykorzystywane jako swojego rodzaju lodówki, ponieważ ich włóknista tkanka przyczynia się do ochładzania wnętrza na skutek przepływu powietrza. Po wydrążeniu środków pni, Buszmeni przechowują w nich wodę, mięso i warzywa. Ponadto potoczna nazwa drzewo kołczanowe (ang. quiver tree) wzięła się stąd, że gałęzie tego drzewa używane są przez Buszmenów do sporządzania kołczanów. Polega to na wydrążeniu gałęzi w środku i zabezpieczeniu jednego końca skórą.