Cibora papirusowa

Nazwa polska: Cibora papirusowa

Nazwa łacińska: Cyperus papyrus

Rodzina: Ciborowate - Cyperaceae

Pochodzenie: Afryka

W swoim naturalnym środowisku cibora papirusowa rośnie w pełnym słońcu na bagnach, jeziorach, kanałach melioracyjnych i wszelkich podmokłych terenach. Zazwyczaj tworzy duże i gęste łany. W jej kwiatostanach często wiją gniazda drobne ptaki. Zapylana jest przez wiatr, nasiona roznoszone są przez wodę i przez zwierzęta. Źle toleruje zasolenie wody. Po wybudowaniu kanałów w dolinie rzeki Nil wtargnęła do niej słona woda, co spowodowało w tych miejscach wymarcie cibory.

Łodyga cibory papirusowej jest zielona, bezlistna, gładka, trójkanciasta, o zaokrąglonych kantach i wysokości zazwyczaj do 3-5m. Na szczycie łodyga rozgałęzia się pióropuszowato. Osiąga grubość do 4cm. Pod własnym ciężarem jej górna część zgina się i łukowato zwisa w dół. Pod ziemią występuje grube kłącze. Zredukowane liście występują na kłączu. Są to trójkątne, papierowate łuski. Zredukowane liście w formie przysadek występują również na szczytach pędów, pod kwiatami. Zielonkawo-brązowe kwiaty wyrastają latem na szczytach pióropuszowato rozgałęzionych pędów łodygi. Są to liczne kłoski tworzące duży baldach. Pojedynczy kwiat zbudowany jest z 3 pręcików i słupka i wyrasta w kącie łuskowatej przysadki. Owocem jest brązowy orzeszek.

Już w starożytności z gąbczastego rdzenia pędów rośliny wytwarzano papirus – materiał pisarski. Papirusu stosowano również jako materiał budowlany używany do budowy łodzi, tratw oraz kolumn podtrzymujących dachy budowli. Jest to także roślina włóknista. Z jej pędów wyrabia się maty i różnego rodzaju plecionki. Kłącza i pędy są jadalne, zarówno na surowo, jak i gotowane. Cibora papirusowa uprawiana jest jako roślina ozdobna. Nadaje się do średnich i dużych oczek wodnych i wstawiana może być do nich na okres lata.